Πώς λειτουργούν τα Ανθοϊάματα Μπαχ;
Μέχρι πολύ πρόσφατα, θα φαινόταν αδιανόητη μια μη εσωτεριστική εξήγηση της δράσης των Ανθοϊαμάτων. Πραγματικά, οι περισσότεροι συγγραφείς απέφευγαν εντελώς το σκληρό φως της επιστημονικής λογικής, προτιμώντας τις απατιλές σκιές των πνευματικών εξηγήσεων. Τώρα, όμως, επιτέλους, με την υπέροχη αφύπνιση της επιστήμης μέσα από την κβαντική φυσική και την ανάπτυξη της ψυχοσωματικής ιατρικής, ίσως είναι δυνατή μια εξισορροπημένη εξήγηση.
Για να κατανοήσουμε πως λειτουργούν τα Ανθοϊάματα, πρέπει ν' απομακρυνθούμε από τις υλιστικές προκαταλήψεις. Πρώτα θα εξετάσουμε την πιθανότητα ύπαρξης μιας συμπαντικής νοημοσύνης ή ζωτικής δύναμης. Δεύτερο, θα εξερευνήσουμε την αρχαία αντίληψη ότι το σώμα δεν είναι τόσο ένα στέρεο γλυπτό, αλλά ένας ποταμός που κυλά. Τρίτο, θα δούμε τα συστατικά μέρη της ζωτικής ροής, τα υποατομικά σωματίδια που περιγράφονται καλύτερα ως ενέργεια ή δόνηση. Και, τέλος, θ' αγκαλιάσουμε ολόκληρη τη δημιουργία με τη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε ανεξάρτητοι και ξεχωριστοί παρατηρητές του σύμπαντος, αλλά ένα αναπόσπαστο μέρος της δομής του, μια παλλόμενη πλευρά του όλου.
Η ζωτική Δύναμη
Το δόγμα του υλισμού υποστηρίζει ότι το σώμα, αλλά και κάθε μορφή ζωής, έχει ουσιαστικά βιομηχανικό χαρακτήρα και πως η πραγματικότητα του νου είναι απλώς μια λειτουργία της ύλης. Μπορούμε όμως πραγματικά να ανάγουμε το ανθρώπινο ον στο επίπεδο των χημικών ουσιών; Ας δούμε για μια στιγμή τον εκπληκτικό συντονισμό και τη συνεργιστική δράση της φυσιολογίας μας.
Συνήθως βλέπουμε το σώμα σαν μια μηχανή που απαρτίζεται από πολλά μέρη και λειτουργίες, οι οποίες διεξάγονται σε διαφορετικά σημεία του οργανισμού όταν στην παραγματικότητα, τα πάντα συνδέονται αόρατα μεταξύ τους, όπως συμβαίνει στα οικοσυστήματα της Γης. Ανά πάσα στιγμή αναπνέουμε, τρώμε, μιλάμε, σκεφτόμαστε, χωνεύουμε την τροφή μας, καταπολεμούμε μια λοίμωξη, ανανεώνουμε τα κύτταρά μας, και πολλά άλλα ακόμη. Τα κύτταρα του αίματος, για παράδειγμα, σπεύδουν στο σημείο όπου υπάρχει κάποιο τραύμα και αρχίζουν να σχηματίζουν ένα πήγμα. Αυτά τα κύτταρα δεν πηγαίνουν εκεί τυχαία. Ουσιαστικά "ξέρουν" πού πηγαίνουν και τι πρέπει να κάνουν όταν φτάσουν. Πραγματικά, κάθε δραστηριότητα μέσα στον οργανισμό κινείται από μια αόρατη και νοήμονα δύναμη, μια δύναμη που υπάρχει σε όλα τα επίπεδα του οργανισμού, και όχι μόνο στο βιοχημικό. Όπως έχει πει ο γιατρός Ντίπακ Τσόπρα "Η νοημοσύνη είναι αυτή που κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα σπίτι σχεδιασμένο από έναν αρχιτέκτονα, και σ' ένα σωρό τούβλα". Ή για να το δούμε με άλλο τρόπο, με το θάνατο, οι χημικές ουσίες εξακολουθούν να υπάρχουν, κάτι όμως έχει φύγει.
Το γλυπτό ή το ποτάμι;
Ο Έλληνας φιλόσοφος, Ηράκλειτος, πίστευε σε έναν κόσμο συνεχούς αλλαγής, αιώνιου "γίγνεσθαι". Έκανε την ενδιαφέρουσα παρατήρηση ότι "δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φορές" (γιατί το ποτάμι ρέι συνέχεια). Παρομοίως, σύμφωνα με τον δρα Τσόπρα, αν μπορούσαμε να δούμε το σώμα έτσι όπως πραγματικά είναι, μια συμπαγής μάζα -βρίσκεται σε συνεχή κατάσταση αλλαγής. Ο σκελετός λόγου χάρη, μπορεί να φαίνεται στέρεος, όμως τα οστά που έχουμε σήμερα δεν υπήρχαν πριν από τρεις μήνες. Τα κύτταρα του σώματος αντικαθίστανται συνεχώς. "Φτιάχνουμε" καινούριο συκώτι κάθε έξι βδομάδες, καινούριο δέρμα κάθε μήνα και καινούρια επίστρωση του στομάχου κάθε τέσσερις μέρες. Βασικά το 98% των ατόμων του σώματός μας, δεν υπήρχαν εκεί πριν από έναν χρόνο. Έτσι, στην πραγματικότητα το σώμα που βλέπουμε και αγγίζουμε είναι μια ροή ενέργειας. Τί γίνεται όμως με το νου;
Εδώ και πολλούς αιώνες οι φιλόσοφοι εξετάζουν τη φύση του νου. Μερικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο νους είναι ένα φαινόμενο ξεχωριστό από τη φυσική πραγματικότητα, μια πλευρά του αθάνατου πνεύματος του ατόμου. Άλλοι πιστεύουν ότι ο νους είναι απλώς μια λειτουργία του εγκεφάλου -κοντολογίς, από ιατρική άποψη, ένα παραπροϊόν. Μπορεί να μη μάθουμε ποτέ την απόλυτη αλήθεια, αλλά η σύγχρονη φυσική έχει αρχίσει να πλησιάζει στην κατανόηση της φύσης του νου.
Στη δεκαετία του 1970, άρχισε μια σειρά από σημαντικές ανακαλύψεις που αφορούσαν μια νέα κατηγορία χημικών ουσιών, οι οποίες ονομάζονται νευροδιαβιβαστές και νευροπεπτίδια. Αυτές οι ουσίες θεωρήθηκαν επαναστατικές εκείνη την εποχή επειδή απέδειξαν ότι τα νεύρα δεν λειτουργούν με ηλεκτρικό τρόπο, σαν τηλεγραφικό σύστημα όπως πιστεύαμε μέχρι τότε, αλλά πως οι νευρικές ώσεις είναι χηχιμής μορφής. Όπως το θέτει ο δρ. Τσόπρα:
Η εμφάνιση των νευροδιαβιβαστών στην σκηνή κάνει την αλληλεπίδραση νου και ύλης πολύ πιο κινητική και ρευστή από κάθε άλλη φορά, πλησιάζοντας πολύ περισσότερο στο μοντέλο του ποταμού. Βοηθούν επίσης να γεμίσει το κενό που φαινομενικά διαχωρίζει το νου και το σώμα, ένα από τα βαθύτερα μυστήρια που έχει αντιμετωπίσει ο άνθρωπος από τότε που άρχισε να εξετάζει τη φύση του.
Όσο εκπληκτικό κι αν φαίνεται, οι έρευνες έδειξαν πως οι μη υλικές σκέψεις προκαλούν την παραγωγή νευρο-χημικών ουσιών. "Όταν σκεφτόμαστε", λέει ο Τσόπρα, "ασκούμε εγκεφαλική χημεία, παράγοντας μια σειρά αντιδράσεων σε όλο το σώμα".
Μια άλλη συναρπαστική ανακάλυψη, που ενισχύει την πραγματικότητα "ο νους υπεράνω της ύλης", είναι ότι υπάρχουν υποδοχείς γι' αυτές τις νευρο-χημικές ουσίες σε άλλα μέρη του σώματος όπως στο δέρμα, και πάνω σε κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος που ονομάζονται μονοκύτταρα. Αυτά τα "έξυπνα" κύτταρα του αίματος κυκλοφορούν ελεύθερα σε όλο το σώμα και φαίνεται ότι στέλνουν και δέχονται μηνύματα εξίσου ποικιλόμορφα όσο εκείνα που κυκλοφορούν στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι, αφού όταν νιώθουμε ευτυχία, κατάθλιψη, θυμό, έρωτα ή οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα, παράγουμε εγκεφαλικές ουσίες σε διάφορα μέρη του σώματος, τότε αυτά τα μέρη πρέπει επίσης να νιώθουν ευτυχία, κατάθλιψη, θυμό, έρωτα κλπ. Επιπλέον (σαν μην είναι ήδη αρκετά εκπληκτικά όλα αυτά), γνωρίζουμε πια ότι η ινσουλίνη, μια ορμόνη την οποία συνδέαμε πάντα με το πάγκρεας, παράγεται και τον εγκέφαλο, όπως ακριβώς και ορισμένες εγκεφαλικές χημικές ουσίες όπως η τρανσφερόνη και η CCK παράγονται και στο στομάχι. Δίχως άλλο, δεν υπάρχει ένας ξεχωριστός νους κι ένα ξεχωριστό σώμα, αλλά ένα ρευστό, αλληλένδετο σύστημα, το "νουσώμα".
Δόνηση
Ένας γνωστός μαθηματικός τύπος, το Θεώρημα του Μπελ, που διατυπώθηκε το 1964 από τον Ιρλανδό φυσικό Τζον Μπελ, υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα του σύμπαντος είναι ένα αλληλένδετο όλο, στα πλαίσια του οποίου κάθε αντικείμενο και συμβάν ανταποκρίνεται στις αλλαγές κατάστασης κάθε άλλου αντικειμένου συμβάντος. Ο Βρετανός αστρονόμος σερ Άρθουρ Έντιγκτον έφτασε στο σημείο να συμπεράνει ότι μια νοήμων δύναμη συγκρατεί και διαμορφώνει το σύμπαν: "Το υλικό του κόσμου είναι νοητικό υλικό". Πιο πρόσφατα, θεωρητικοί όπως ο Βρετανός φυσικός Ντέιβιντ Μπομ κατέληξαν σ' ένα παρόμοιο συμπέρασμα: ότι, δηλαδή, υπάρχει ένα "αόρατο πεδίο" που συγκρατεί όλη τη πραγματικότητα, ένα πεδίο που έχει την ιδιότητα να γνωρίζει τι συμβαίνει παντού αμέσως. Αυτός, είναι ο κόσμος της κβαντικής μηχανικής, ένας κόσμος πέρα από το άτομο, το πρωτόνιο, το ηλεκτρόνιο και το κουάρκ -οντότητες που μπορούν όλες να διασπαστούν σε μικρότερα σωματίδια (τουλάχιστον θεωρητικά) και, επομένως, καταλαμβάνουν χώρο. Ό,τι κι αν είναι αυτό που διαμορφώνει το σύμπαν και του δίνει ζωή, είναι μη υλικό -δεν καταλαμβάνει χώρο. Έτσι, πιστεύεται οτι ο κβαντικός ή υποατομικός κόσμος είναι ένας κόσμος ενέργειας ή δονήσεων, και σ' αυτό το επίπεδο συνειδητοποίησης παντρεύεται η επιστήμη με τον μυστικισμό. Η σύγχρονη φυσική, συντονισμένη με τον ανατολικό μυστικισμό, απεικονίζει το σύμπαν σαν ένα συνεχές δίκυο ζωής που πάλλεται και χορεύει.
Αγκαλιάζοντας το Όλο
Στο κβαντικό επίπεδο, κάθε μορφή ύλης από εκείνη που απαρτίζει έναν κρύσταλλο μέχρι εκείνη που συγκτροτεί έναν άνθρωπο, είναι ουσιαστικά ενέργεια ή δόνηση. Σε αυτό το επίπεδο, δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στο ζωντανό και το μη ζωντανό, ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη. Αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν κάτι το ξεχωριστό από τα άλλα πράγματα, επειδή τα διαφορετικά είδη ύλης και ενέργειας όπως το νερό, οι πέτρες και οι διάφορες μορφές ζωής, δονούνται σε διαφορετικές συχνότητες. Η νοητική ενέργεια, για παράδειγμα, πάλλεται τόσο γρήγορα ώστε μοιάζει να είναι αόρατη, ενώ μια πέτρα πάλλεται τόσο αργά ώστε δεν αντιλαμβανόμαστε καν αυτή την ουσιώδη δονητική δυναμική της. Με τον ίδιο τρόπο, οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τις πολύ υψηλές και τις πολύ χαμηλές ηχητικές συχνότητες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επηρεάζονται απ' αυτές.
Σύμφωνα με τον Γερμανό φυσικό Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, αν προκαλέσουμε δόνηση σε ένα και μόνο νήμα του κοσμικού ιστού, επηρεάζουμε το σύνολό του:
Έτσι ο κόσμος εμφανίζεται σαν ένα πολύπλοκο πλέγμα από συμβάντα στα οποία διαφόρων ειδών διασυνδέσεις εναλλάσσονται ή αλληλεπικαλύπτονται ή συνδυάζονται, και με αυτό τον τρόπο καθορίζουν την υφή του όλου.
Με βάση όλα αυτά, μπορούμε τώρα να εξετάσουμε τον τρόπο δράσης των Ανθοϊαμάτων Bach.
Θεραπευτικές Δονήσεις
Ο Bach πίστευε ότι τα άνθη που χρησιμοποιούνται για τα Ανθοϊάματα είναι "υψηλότερου επιπέδου". Σε αντίθεση με τα φαρμακευτικά βότανα, που δονούνται σε συχνότητα παρόμοια μ' εκείνη της ύλης, τα Ανθοϊάματα είναι συντονισμένα με τις υψηλότερες συχνότητες του νου και του πνεύματος. Κατακλύζοντας το ενεργειακό μας πεδίο με αυτές τις υψηλότερες συχνότητες, όλο το είναι μας (νους-σώμα-πνεύμα) ευθυγραμμίζεται με την κοσμική ροή. Οι δυσαρμονικές "νότες" των αρνητικών συναισθημάτων, που επιβραδύνουν τις δονήσεις μας καιμας κάνουν να μη νιώθουμε καλά, εναρμονίζονται. Όπως είχε πει ο ίδος ο Bach, "Ο άνθρωπος γίνεται σε μεγάλο βαθμό ο εαυός του ξανά, σε ένα σημείο όου είχε πάψει να είναι τελείως ο εαυτός του".
Υπάρχουν και πολλές άλλες θεραπευτικές μέθοδοι που επενεργούν στο λεπτό ή δονητικό επίπεδο: για παράδειγμα, η ομοιοπαθητική, η πνευματική θεραπεία, η χρωματοθεαπεία, η γεμοθεραπείαη μουσικοθεραπεία και η αρωματοθεραπεία, αν και αυτή η τελευταία περιλαμβάνει και μασάζ για να ενισχύσει την αιθέρια ή δονητική επίδρασ των αρωματικών φυτικών ελαίων.
Για να σχηματίσουμε σαφέστερη αντίληψη πάνω στην αποτελεσματικότητα ή όχι των δονητικών θεραπευτικών ουσιών, ας επιστρέψουμε στον χώρο της επιστήμης. Η περιγραφή που ακολουθεί αφορά τις αρχές της ομοιοπαθητικής, έχει σχέση όμως και με τον τρόπο δράσης των Ανθοϊαμάτων Bach, γιατί και σ' αυτή τη μέθοδο χρησιμοποιούνται απειροελάχιστες ποσότητες.
Το 1987, ένας Γάλλος ανοσοβιολόγος κλόνισε τα θεμέλια του μη κβαντικού ιατρικού κατεστημένου όταν απέδειξε ότι ορισμένες εξαιρετικά αραιωμένες ουσίες μπορεί να είναι εξίσου δραστικές με τρομερά μεγαλύτερες ποσότητες της ίδιας ουσίας. Σε εργαστηριακές δοκιμές, ο δρ. Ζακ Μπενβενίστ, απέδειξε ότι τα ζωντανά κύτταρα μπορούν να επηρεαστούν από την Ανοσοσφαιρίνη Ε σε αραιώσεις τόσο υψηλές ώστε ήταν πιθανό να είχε παραμείνει έστω και ένα μόριο της ουσίας στο διάλυμα του πειράματος.
Αν και η ανακάλυψη αυτή αψηφούσε τους νόμους του υλισμού, ο Μπενβενίστ, επανέλαβε το πείραμα εβδομήντα φορές, και ζήτησε και από άλλους επιστήμονες να το επαναλάβουν στον Καναδά, το Ισραήλ και την Ιταλία. Όλοι πέτυχαν το ίδιο αποτέλεσμα.
Αν και τα ευρήματα του Μπενβενίστ δημοσιεύτηκαν στο βρετανικό επιστημονικό περιοδικό Nature (τεύχους Ιουνίου 1988), οι εκδότες του περιοδικού δήλωσαν καθαρά ότι αδυνατούν να τα πιστέψουν. Τα αποτελέσματα αυτών των πειραμάτω επιβεβαίωναν τις μεθόδους της ομοιοπαθητικής, που χρησιμοποιεί μικροσκοπικές ποσότητες ανταγωνιστικών ουσιών για να θεραπεύσει το σώμα. Ένα μήνα μετά την έκδροση των αποτελεσμάτων, το Nature έστειλε μια ομάδα ειδικών στη Γαλλία για να εξετάσουν τα ευρήματα του Μπενβενίστ. Δυστυχώς, δεν μπόρεσε να επιβεβαιώσει συστηματικά τα αποτελέσματά του. Μερικά πειράματα έδιναν αυτά τα αποτελέσματα, άλλα όχι. Το Nature έσπευσε αμέσως να καταδικάσει το έργο του Μπενβενίστ, χαρακτηρίζοντας τα αποτελέσματά του "αυταπάτη", και παραβλέποντας το γεγονός όι η αρχική εργασία είχε υπογραφεί από δώδεκα άλλους ερευνητές από τέσσερις χώρες.
Πηγή: Ανθοϊάματα, Φυσική Θεραπευτική με Εκχυλίσματα Άνθεων, της Christine Wildwood, εκδόσεις Αλκυών
